نیستان

ای درس عشقت هر شبم تا روز تکرار آمده
وی روز من بی‌روی تو همچون شب تار آمده

ای مه غلام روی تو گشته زحل هندوی تو
وی خور ز عکس روی تو چون ذره در کار آمده

ای در سرم سودای تو جان‌ودلم شیدای تو
گردون به زیر پای تو چون خاک ره خوار آمده

جان بنده شد رای تو را روی دل‌آرای تو را
خاک کف پای تو را چشمم به دیدار آمده

چون بر بساط دلبری شطرنج عشقم می‌بری
گشتم ز جان‌ودل بری ‌ای یار عیار آمده

تا نرد عشقت باختم شش را ز یک نشناختم
چون جان‌ودل درباختم هستم به زنهار آمده

ای جزع تو شکرفروش‌‌‌ای لعل تو گوهرفروش
ای زلف تو عنبرفروش از پیش عطار آمده

تو جان و جهانی کریما مرا
چه جان و جهان از کجا تا کجا

که جان خود چه باشد بر عاشقان
جهان خود چه باشد بر اولیا

نه بر پشت گاوی است جمله زمین
که در مرغزار تو دارد چرا

در آن کاروانی که کل زمین
یکی گاوبار است و تو رهنما

در انبار فضل تو بس دانه‌هاست
که آن نشکند زیر هفت آسیا

تو در چشم نقاش و پنهان ز چشم
زهی چشم‌بند و زهی سیمیا

تو را عالمی‌غیر هجده هزار
زهی کیمیا و زهی کبریا

یکی بیت دیگر بر این قافیه
بگویم بلی وام‌دارم تو را

که نگزارد این وام را جز فقیر
که فقر است دریای درّ وفا

غنی از بخیلی غنی مانده است
فقیر از سخاوت فقیر از سخا

مولانا

بیا، بیا که مرا با تو ماجرایی هست
بگوی اگر گنهی رفت و گر خطایی هست

روا بود که چنین بی‌حساب دل ببری؟
مکن که مظلمۀ خلق را جزایی هست!

به کام دشمن و بیگانه رفت چندین روز
ز دوستان نشنیدم که آشنایی هست

کسی نماند که بر درد من نبخشاید
کسی نگفت که بیرون از این دوایی هست

هزار نوبت اگر خاطرم بشورانی
از این‌طرف که منم، همچنان صفایی هست

به دود آتش ماخولیا دِماغ بسوخت
هنوز جهل مصور که کیمیایی هست!

به کام دل نرسیدیم و جان به حلق رسید
و گر به کام رسد همچنان رجایی هست!

به جان دوست که در اعتقاد سعدی نیست
که در جهان به‌جز از کوی دوست جایی هست